والدین و کنکور
مساله کنکور در خانواده های مختلف واکنشهای متفاوتی را به وجو می آورد.بعضی از والدین بی تفاوتند و خیلی کاری به فرزندشان ندارند بعضی ها
اوضاع وشرایط راتسهیل نموده وامکانات لازم را فراهم میآورند.تعدادی ازوالدین هم حساسیت زیادی به موضوع نشان میدهند و سعی میکنند این
حساسیت را در فرزندشان نیز تقویت مایند.والدینی هم هستند که به دلیل عدم رضایت از نوع فعالیت و تلاش فرزندشان برای کنکور،از
اهرمهای فشار استفاده میکنند. اما مناسبترین روش و بهترین راهکارها برای این مساله کدام است؟
-1 واقعگرایی
درحال حاضر جنبه های غیرعلمی وغیرمنطقی زیادی درکنکور وجوددارندکه متاسفانه رایج هم میباشند.مشخصترین نمونه ی این مشکل،اعلام
وضعیت فوق العاده درآخرین فرصت است.درحالی که دانش آموزان توقع میرود ازهمان سال اول متوسطه با تلاش برای درک وفهم
مطالب،آمادگی های لازم را درخود ایجاد وتقویت نمایند،اما در عمل برای دانش آموزان،هیچ سالی،سال آخر نمیشود به این ترتیب همه تلاشها،درس خواندنها وانگیزهها درسال آخرجمع میشود.منطق حکم میکندکه این روندرا روشی عاقلانه و واقع گرایانه ندانیم امادر هر حال خود این وضعیت،واقعیتی است که باید آن راپذیرفت بیشتر دانش آموزان با همین روندپا بهآخرین سال تحصیلی میگذارند و لذا فشار وسختی زیادی رامتحمل میشوند،حداقل میتوان به دانشآموزان پایه های ما قبل توصیه نمود که برایآمادگی کنکور عاقلانه تر رفتارکنند وهمه چیز را به سال آخر موکول نسازند.
منظوراز واقعگرایی درمورد والدین است که اولا آنها توقعات خود را درخصوص احتمال موفقیت فرزندشان در کنکور بر اساس عوامل منطقی
تنظیم کنید.مثلا از دانش آموزی که درسالهای قبل پیش نیاز لازم را کسب نکرده و ضعف پایه ای دارد نباید توقع قبولی در یک رشته ی بالا داشت.یا
دانش آموزان را که به هر دلیل از جمله تمایل برای ورود به بازارکامل،انگیزهی چندانی برای کنکور ندارد نمیتوان با اجبار به کنکور علاقمند
ساخت.ثانیا رفتار والدین نیز باید از منطقی تبعیت کند.
دیده میشود که گاه حساسیت و تب وتاب بعضی از والدین بیشتر ازفرزند کنکور یشان است.باید مراقب باشید که به هیچ وجه نقش ها جا به جا
نشود.اگر کنکور را کار فرزندتان میدانید تقلا و حساسیت بیش از حد شما انگیزههای او را کاهش خواهد داد.
-2 تقویت انگیزههای درونی
اگر میخواهید همراه خوبی باشید به تلاشهای مثبت فرزندتان بیش از نکات منفی توجه داشته باشید و به اصطلاح انگیزهه ای درونی او را
تقویت نمایید. با این کار حس مسؤلیت پذیری او را نیز افزایش خواهید داد. این عرف بعضی از والدین است،تا زمانی که فرزندشان کار خودش را
میکند کاری به کار او ندارند چون تصور میکنند وظیفه اش را انجام میدهد.اما به محض این که کوچکترین نشانه ی تنبلی وکم کاری را مشاهده
کردند بلافاصله عکس العمل تندی نشان میدهند.اتفاقا قضیه باید برعکس باشد.
باید برای زمانی که وظیفه اش را انجام میدهد به او توجه کنید
ونشان دهید که متوجه تلاش او هستید.از طرف دیگر فرزند شما ممکن است اشتباه کند،گاهی امکان دارد به استراحت نیاز داشته باشد وزمانی هم
انگیزهاش را از دست بدهد،اینجا هم شما به جای واکنش تند،باید کمی مدارا وتحمل را پیشه سازید و باز دنبال رفتارهای مثبت او باشید نه
نشانه های منفی.
تاسف آور است که گاهی والدین میگویند فرزندشان هیچگونه حرکت مثبتی ندارد.آیا واقعا چنین چیزی امکان دارد؟
آیا این خود نشانهی حداکثر بدبینی نیست؟ اگر چنین تصوری در مورد فرزندتان دارید به احتمال زیاد شما بیش از حد بدبین هستید وگرنه همه ی
انسانها به ملاطفت و مهربانی واکنش مثبتتری نشان میدهند تا بدبینی وتندخویی.
باز یادآوری این نکته برای والدین لازم است که رفتارهای مثبت را نشانه بروید و به دنبال علایم اثبات تنبلی و از زیر کار
در رفتن نباشید.
