هوش اجتماعی

هوش اجتماعی چیست و چرا اهمیت دارد ؟

آیا تصور اینکه با خویشاوندان همسر آینده تان کمی صحبت کنید فکرتان را آزادمی دهد؟ آیا تصور قدم زدن در یک مهمانی در حالی که بسیاری را نمی شناسید برایتانسخت است؟
آیا تا به حال پیش آمده به کسی معرفی شوید و نتوانید ارتباط خوبی با آن شخصبرقرار کنید؟ آیا دوست دارید در یک مصاحبه شغلی اثر خوبی از خودتان بر جای بگذارید؟ آیا دوست دارید که با خوشحالی ارتباط برقرار کنید و دیگران از مصاحبت با شما لذت ببرند؟
کسانی که هوش اجتماعی بالایی دارند ضمن اینکه خوش صحبت هستند، شنونده های ماهری نیز هستند و قادرند ارتباط موفقی با دنیای پیرامونشان برقرار کنند. این افراد با کسانی که گذشته, سن, فرهنگ و یا عملکردهای متفاوتی دارند؛

رفتارهای متفاوتی دارند و کنش و واکنشهای خود را به خوبی، با توجه به شرایط مختلف تنظیم می کنند. به مین خاطر قادرند کاری انجام دهند که دیگران در کنارشان احساس راحتی و خوشحالی داشته باشند.
مغز انسان پیچیده ترین و پیشرفته ترین ارگانی است که در جهان شناخته شده است. در نتیجه سر و کار داشتن با تعداد زیادی مغز کار بسیار سختی ست و برقراری ارتباط خوب با آنها نشانه نبوغ است. خبر خوب اینکه هوش اجتماعی شامل مهارتهای مختلفی میشود که قابل یادگیری و رشد هستند.

یک داستان هشدار آمیز از هوش اجتماعی

در دوران نوجوانی فکر می کردم که راه مشهور شدن ؛ باهوش و شایسته بودن است. به جلسه های گوناگونی می رفتم و ضریب بالای هوشی خود را به رخ دیگران می کشیدم، اشتباهاتدیگران را تحلیل می کردم، وارد بحث ها می شدم تا به رقیبانم ثابت کنم که آنها اشتباه میکنند و حق با من است و سرسختی خودم را به آنها نشان می دادم.به این ترتیب تعداد دشمنانی که ناخواسته برای خودم ایجاد می کردم را افزایش می دادم.

پدرم به من آموخت که برنده شدن در بحث ها و مناظره ها، راه رسیدن به موفقیت اجتماعی نیست. هنگامی که در بحث و جدالی برنده می شدم پدرم قطعه شعر کوچکی برای من می خواندو می گفت : ” کمکت می کنم تا آگاهی خود را بهبود ببخشی ” . مفهوم شعر این بود که لازم نیست همیشه ثابت کنیم که حق با ماست.پس از آن شروع به گشتن بدنبال آدمهایی در اطرافم کردم که از نظر اجتماعی موفق بودند وبا مشاهده آنها دریافتم که آنها کارهایی را انجام میدهند که کاملا برای من بیگانه است.

مشهورترین و خوشحال ترین مردم کسانی بودند که همیشه لبخند می زدند، می خندیدند وجوک می گفتند. آنها بسیار خوش رفتار و گشاده رو بودند. در رابطه با دیگران با ملاحظه بودند همچنین از بحث و جدل دوری می کردند. در مقایسه رفتار آنها با خودم متوجه شدم که آنها همیشه و بیشتر از من راحت بودند، اعتماد بنفس بیشتری داشتند و در جذب کردن دوستی و محبت دیگران از من موفق تر بودند. با شناخت و قبول این تفاوت ها که بین رفتارم با آنها وجود داشت، کم کم امیدهایی در دلم زنده شد و متوجه شدم که من هم می توانم شروع به گسترش هوش اجتماعی ام کنم.

بخش بعدی این مقاله