کشف، معاينه و تشخيص زود هنگام بیماری اوتيسم در مرحله نخست قرار دارند. مرحله بعد ارائه اطلاعات دقيق برای والدين و ديگر افراد مربوطه و آموزش آنان در اسرع وقت می باشد. اين موارد به همراه انجام اقدامات پيشتيبانی سريع که درست برنامه ريزی و برای هر فرد به طور
رفتار کودکان مبتلا به در خود ماندگی اغلب دارای مجموعه رفتار، علائق و فعاليتهای محدودی می باشند که با الگويی تکراری و کليشه ای به آنها می پردازند. نمونه هايی از اين دست از قرار زير می باشند: تمرکز شديد برروی فعاليتی نظير چرخاندن چرخهای يک ماشين اسباب بازی
