رفتار
کودکان مبتلا به در خود ماندگی اغلب دارای مجموعه رفتار، علائق و فعاليتهای محدودی می باشند که با الگويی تکراری و کليشه ای به آنها می پردازند. نمونه هايی از اين دست از قرار زير می باشند: تمرکز شديد برروی فعاليتی نظير چرخاندن چرخهای يک ماشين اسباب بازی يا رديف کردن اسباب بازی ها به دفعات متعدد، اما نه بازيهای خودانگيخته و متنوع تظاهرگونه و ايفای نقشهای گوناگون برای بازی. تمرکز برروی اشياء مختلف شايع است، همچنين تمرکز بر روال امور و عادات بسيار پيچيده که بايد دقيقاً هر باربه همان صورت تکرار شوند.
تغيير چنين روالها و رسم هايی ممکن است موجب بروز ناگهانی يأس ياخشم شود. تحمل هرگونه تغييری، مانند قرار گرفتن چيزی در جای متفاوت يا انجام کاری با ترتيبی غيراز ترتيب معمول نيز می تواند برای فرد مبتلا به در خود ماندگی دشوار باشد. کودکان کمی بزرگتر و دارای رشد
يک جانبه ای نظير جداول زمانی، تاريخ تولد « علائق ويژه » بهتر ممکن است به ويژه در دوره های زمانی ديگران، جمعيت تمام شهرهای سوئد و غيره داشته باشند. همچنين تکان دادن مداوم دست، تکان دادنخود به عقب و جلو و راه رفتن روی نوک پنجه پا در ميان کودکان مبتلا به اوتيسم شايع است.
انواع بسيار مختلف
افراد مبتلا به اوتيسم اغلب از جهات بسياری با يکديگر تفاوت زيادی دارند، اما تأثير ابتلا به اوتيسم همواره بسيار جدی است. به عنوان مثال، گفته می شود که شدت اوتيسم از شديد تا خفيف متفاوتاست، به همين ترتيب ميزان توانايی ها نيز می تواند از اختلال شديد عملکردی مربوط به رشد تا ميزانبسيار بالاتر از حد متوسط متفاوت باشد. همچنين در افراد مبتلا به اوتيسم وجود وضعيتهای ديگر نظيرسندروم های ژنتيکی مختلف، صرع، افسردگی يا اختلالات توجهی/بيش فعالی و ديگر موارد شايعاست. از اين رو ممکن است فرد به عنوان بخشی از يک نقص چندگانه، مبتلا به اوتيسم شديد همراهبا يک نقص شديد يا متوسط رشد و صرع باشد و بنابراين بيشترين نقص عملکردی را داشته باشد يادارای شدت کمتری از اوتيسم و توانايی بالا باشد.
تفاوتهای ميزان شدت تظاهرات رفتاری برای در خود ماندگی بسيار زياد می باشند و به شخصيت، سن و ميزان رشد فرد نيز بستگی دارند.
برای بیماری در خود ماندگی چه کار می توان کرد؟
اوتيسم يک نقص عملکردی مادام العمر است. در حال حاضر هيچگونه معالجه ای برای اوتيسم وجودندارد. از سوی ديگر، بسياری از کودکان مبتلا به اوتيسم می توانند با تلاشهای آموزشی زود هنگام،درست برنامه ريزی شده و طراحی شده برای هر فرد در يک محيط مناسب ويژه رشد قابل ملاحظهای داشته باشند. يکی از اهداف اصلی کمک به کودک برای تکامل برقراری ارتباط عملکردی است.آموزش بايد بر آگاهی از شيوه های منحصر به فردی که کودکان مبتلا به اوتيسم فرا می گيرند،تجزيه و تحليل کاربردی رفتار) و آموزش مبتنی بر ) ABA متمرکز باشد. استراتژی های مختلفدرمان و آموزش کودکان مبتلا به اوتيسم و دارای معلوليت ارتباطی مربوط) نمونه ) TEACCH برنامههايی از اين استراتژی های آموزشی طراحی شده خاص برای افراد مبتلا به اوتيسم می باشند.
