اوتيسم چیست؟

مشخصه در خود ماندگی محدوديت شديد و بنيادی در چندين زمينه مهم رشد می باشد: تعامل و ارتباط وهمچنين رفتار متقابل اجتماعی و توانايی بهره گيری از تخيلات. جهت تشخيص اوتيسم لازم است که علائم رفتاری در تمام زمينه های ذکر شده فوق قبل از سن 3 سالگی در شخص موجود باشند. حتی در صورتی که والدين متوجه شوند که در دوران شيرخوارگی مشکلاتی وجود دارد، تشخيص اوتيسم پيش از سن هجده ماهگی بسيار دشوار است. دليل اين امر اينست که انحرافات رفتاری که برای تأييد تشخيص به کار می روند هنوز تا اين سن تکامل نيافته اند.

اغلب کودکان مبتلا به اوتيسم دارای اختلالات رشد نيز می باشند، اگرچه تعداد کمی نيز دارای رشد طبيعی هستند. همچنين بسياری نيز مبتلا به صرع می باشند و معلوليت های بينايی و شنوايی در اين گروه بسيار شايع است. افراد مبتلا به سندروم آسپرگر، که وضعيتی شبيه به اوتيسم است، رشد طبيعی دارند.

به طور تقريبی 1 تا 2 کودک در هر هزار کودک مبتلا به اوتيسم می باشد، يعنی هر سال در سوئد يکصد کودک مبتلا به اوتيسم متولد می شود. در صورت محاسبه اوتسيم و وضعيت های شبه اوتيسم،يا به عبارت ديگر کل طيف تشخيص های اوتيسم، اين رقم در سوئد به حداقل 6 کودک در هر هزارکودک می رسد. همين ارقام در ميان ملتهای ديگر در سراسر جهان نيز مشاهده می شود. پسران بسيار بيشتر از دختران به در خود ماندگی مبتلا می شوند.

چه چيز باعث ابتلا به اوتيسم می شود؟

اوتيسم يک وضعيت تعريف شده رفتاری است اما بوسيله چندين اختلال متفاوت شناخته شده و شناخته نشده مربوط به اعضاء در عملکرد مغز به وجود می آيد که بر رشد توانايی مغز برای به کار بردن اطلاعات تأثيرگذار هستند. در بسياری از موارد اغلب يک عنصر ژنتيکی نيز وجود دارد. شيوه تغييريافته برداشت اطلاعات، نظير اکتساب، پردازش و بکارگيری اطلاعات، فراگيری چيزهای جديد ورفتار به شيوه ای با سازگاری مناسب، به انحرافات رفتاری منجر می شوند که قابل مشاهده می باشند.

اوتيسم چگونه ظاهر می شود؟

تعامل اجتماعی

دشواری در تعامل متقابل اجتماعی اغلب قابل توجه ترين جنبه اوتيسم می باشد. نوزاد ممکن است حتیاز سنين بسيار پايين در استفاده و فهم تماس چشمی، حالات چهره، ايما و اشاره، لحن های مختلف صداو غيره در تماس با افراد ديگر دچار مشکل باشد. بسياری از کودکان مبتلا به اوتيسم هيچگونه رابطۀمتقابل احساسی يا اجتماعی از خود نشان نمی دهند و به شکل خودانگيخته در شاديهای خود با والدين شريک نمی شوند يا برای راحتی آنها را بروز نمی دهند. کودکان مبتلا به اوتيسم هميشه به کودکان همسن خود علاقه نشان نمی دهند، اما حتی اگر علاقه نيز نشان دهند معمولاً در دوستيابی و حفظ دوستان خود دچار مشکل می باشند.

ارتباط

افراد مبتلا به اوتيسم برای توانايی حرف زدن دچار تأخير می باشند يا فاقد آن هستند و آن را بااستفاده از ديگر راههای غير کلامی برقراری ارتباط جبران نمی کنند. در حدود نيمی از کودکان مبتلابه اوتيسم هيچگاه شروع به حرف زدن نمی کنند. در ميان کودکانی که حرف می زنند انواع بسيارمتفاوتی وجود دارد. برخی تنها از کلمات تکی استفاده می کنند. ديگران کلمات زيادی را به کار میبرند و صحيح صحبت می کنند اما اغلب اصطلاحات کليشه ای يا چيزهايی را که ديگران گفته اند.

بدون توجه به موقعيت تکرار می کنند. تعداد کمتری دارای زبانی با رشد کامل می باشند که آن را به شکل خودانگيخته صحبت می کنند. با اين وجود همگی در آغاز و ادامه مکالمه دارای مشکل می باشندو همه آنها در فهم زبان نقايصی دارند. به ويژه فهم آنان برای معانی عميق تر زبان دارای نقايصی میباشد. حتی در ميان افرادی که دارای مجموعه لغات بيشتری می باشند و به شکل خودانگيخته صحبت می کنند، شايع است که آنان دارای تعبيری ثابت و تحت اللفظی از زبان می باشند.